"Ağır, ağır çıkacaksın bu merdivenlerden,” merdivenin ilk basamağı dünyaya geldiği andır Haşim'in ağır ağır çıkması merdivenleri, yaşadığı her anın ömrünün son anı gibi olması yani hayatının acı ve zorluklarla geçmesi olsa gerek, onda hep bir temkinli, ağır, içe dönük bir yürüyüşü andırır hayat…

“Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak,” biriktirdiği güzel hatıralar güneş rengi olsa gerek, renklerin hayata kattığı mânâ en aşikâr şekilde Haşim'de görünür.

 “Ve bir zaman bakacaksın semaya ağlayarak...” İnsanın semaya bakması çok anlam içerir. Toprak her ne kadar bereketin vuku bulduğu yer olsa da sema rahmetin geldiği cihet değil midir?  

“Sular sarardı... yüzün perde perde solmakta,

Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta...” Suların sararması sararan solan ümitler midir? Kim bilir belki de uzak geçmişte kalan bir kızıl güldür…

“Eğilmiş arza, kanar, muttasıl kanar güller;

Durur alev gibi dallarda kanlı bülbüller,” gülün rengi kan gibi olması ve gülün kırmızı renginin yaraya benzetilmesi şiirde âhenk konusunda büyük bir ders verse de akşam gülün arza eğilmesi ve sürekli kanması bana karanlık içinde kalan insanlığa gül gibi açan Hazreti Muhammed (S.A.V.)’ın insanlığın yaralarına merhem olan nübüvvetini hatırlatır… Belki Haşim de bunu kastetmiştir, eğer öyle ise Haşim’i de yeniden okumak ve yorumlamak gerekir…

“Sular mı yandı? Neden tunca benziyor mermer?

Bu bir lisan-ı hafidir ki ruha dolmakta,

Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta...” Evet akşam olmakta, nedense akşam olurken Reşat Nuri’nin Mürşit Efendisi gibi Ahmet HAŞİM’e Acımak gelir içimden…