Barışı getirmek için savaşı başlattılar. Girdiği hiçbir muharebede yenilmeyen, tarihin en başarılı askerlerinden kabul edilen Büyük İskender (III. Aleksandros) ‘ de bu düşünce ile mi savaşmıştır acaba? Antik dünyanın en büyük imparatorluğunu yaratan bu hükümdar özgürlük için mi savaşıyordu?

   Peki nedir özgürlük?

   Özden gelir. Korkmadan, kötünün esiri olmadan yaşıyorsan özgürsündür. Ya da mutlu insan yaşadığını hissediyordur. Bunun tam tersi de olabilir mi? Felaket içinde acı çeken bir insan yaşayamadıklarının farkındalığı ile yaşamak ve yaşamamak arasında çelişerek yaşamayı en iyi şekilde mi anlıyordur?

     Kişiliğimizin güzelliği, en başta gelen en önemli olan kalıcı koşuldur. Kader bağından kopmamız, kadere bağlı kalmadan yaşamamız boynumuzda taşıdığımız iyilik madalyonunda saklıdır. Bu madalyon ne kadar iyi ise hayat bize o kadar güzel seçenekler sunar.

     Doğuştan gelen asalet, lüks yaşam, kraliyet soyu, bunların hepsi gerçek kişisel üstünlükler karşısında tiyatro sahnesinde ki oyuncular gibidirler.

     Yaşamımızda nelerden mutlu olduğumuzdan çok bizi neyin mutsuz ettiğini kendimize sormalıyız. Ve bunun üzerinde gevezelik edip vakit kaybetmeden sorunun kaynağında yoğunlaşmalıyız. Çözüm bulmak bizi tünelin ucunda ki ışığa götürecektir.

     S. Freud’un dediği gibi ‘ hayat sevmek ve çalışmaktan ibarettir.’
Evet! Savaşmak, ülke kazanmak, para biriktirmek, binalar yapmak, başa geçmek…

   Bunlar hayat yolumuzun uzantılarıdır. Fakat hayatta ki en onurlu eserimiz dürüst yaşamımızdır. Eğer öyle olmasaydı W. Shakespeare’in tiyatro oyununda ki Macbeth, dostu Duncan’ı tahta geçmek için kalleşçe öldürdükten sonra kral olurdu. Karısı Lady Macbeth’te bu cinayetin hemen ardından delirip kendini öldürmezdi.