Çocukluğumuz çok güzel geçti bizim, her şeyden habersiz. Küçük oyuncaklarımız olurdu, hep beraber oynardık. Evin içinde koşturur, ter içinde kaldığımız zaman, annemizin terliğinden korunmak için koltuğa yorgun bir şekilde süzülürdük. O zaman televizyon hep açık olurdu. Karşımıza bir anda; Kara Murat, Battal Gazi, Köroğlu, Malkoçoğlu çıkardı. Annemiz mutfakta yemek hazırlarken, yorgunluğumuz geçmişcesine kumandayı kılıç yapar, ortalıkta; "Ben Kara Murat, çekilin ulen" diye bağırır dururduk.  

Büyüdük.

Gerçekleşmesini istemediğimiz anlar geldi. Televizyonda gördüğümüz kahramanlardan geriye bugün neredeyse hiç kimse kalmadı. Oysa ne çok severdik; Şabanı, Fatma Anayı, Damat Feriti, Güdük Necmiyi, Baba Yaşarı,  Hafize Anayı, Karaoğlanı, Fehmi Haznedarı, Haceri.  

Onlardan aile olmayı öğrenmiştik. 

Şimdilerde çocukluğumuzun yıldızları, kahramanları birer birer gidiyorlar. Çocukluğumu kaybetmiş gibi hissediyorum. Biliyorum, onlar bir daha geri gelmeyecekler. Bir daha canımız sıkıldığında televizyondan gülümsemeyecekler. Ama ben her özlediğimde filmlerini izlemeye devam edeceğim. Çünkü sevmek bunu gerektirir. 

Ben; "Nayır, Nolamaz" sözünü Cüneyt Arkından öğrendim. Öğrenilenler, sevilenler, saygı gösterilenler asla ölmez