Johanna Van Gogh kendi kulağını (sol) bir ustura ile kesip kopartırken korkusuz ve kararlıydı. Hür iradesi ile kendine zarar verdi. Hatta kestiği kulağını bir bez parçasına sardı. Onu bir arkadaşına götürdü. Johanna Van Gogh neden bu vahşi duyguyu gerçekleştirdi? Sebep ne olmuş olabilir? 

    Her insan hayatında en az bir kez vahşi bir güdü ile vahşi davranışta bulunmaz mı?

    ‘’Yanımda bir bıçak olsaydı kendimi öldürürdüm’’ diyen Sum Bora, Kamboçya’da kayaların arasına düşüp dört gün boyunca kımıldayamadan yardım beklemiştir. Onu bu umutsuzluğa düşüren durumun çaresini ölmekte buldurmuştur.

     İnsan bünyesinde bir yerlerde uykuya yatan bu vahşet duygusu zamanın getirdiği an ile varlığını oluşturabilir. Sessizliğin bir anda gürültüye uğraması; güneşli bir günün kasırgaya dönüşmesi gibi…

    Şiddet öğrenilerek doğar. Vahşetin insanda var oluşu, eyleme geçişi bir kötülüktür. Vahşetin bütün insanlığın benliğinde uyuyuşu her insanın iyi olmadığı anlamına gelmez mi?

             ‘’İnsandan daha acımasız bir canavar yoktur.’’ Diyen Leonid ANDREYEV haklı olabilir mi?