Sonsuzluk resmedilse bahar olur eteklerinde... Toprağın canı yağmurla gelir, benimse sensin abı hayatım... Edandan açar çiçekler ey sevgili... Aşkın her ne kadar buza dönmüş  yüreğime kardelenler saçsa da yazın geldiğini ellerinden anlarım. Aynaların kırıntısıdır rüzgâr ve kıyılara suskundur yapraklar, bahçelerin sarı ışıklarıyla bezenir bir yarım ve duvarlara gölgedir diğer yarım...
         Erciyes gamzelerinin öyküsüdür, yıldızlar bir tutamıdır saçlarının. Şiirle beslenmeyen fakirleşir ve fani şehirler mahyalarda dirilir... Ey sevgili çiçek yüreğindir... Şafak renkleri yetimdir sensiz, kanadın gün kuşudur yağmura... Rafine yalnızlık içindedir feryadım, kurumuş otlara dönerim sensiz ebabil sabahında... Yedi Askı güneşin boynundadır bilirim, diriliş tohumlarıysa senin avuçlarında, abı hayattır ismin solgun dudaklarımda... Köprüler karınca beline yüklenir, beton levhadır ilk ışıkları günün çığlık fenerdir karanlığa, arzın boynundadır sözcükler, zülfüne dokunur yakamozlar, bir damla sudur günüm çöllerinde, merdiven güldür nedamet gümüş tül kanatlı kelebek göğsümde düştür...

Söz, bahçenin en güzel gülüdür... Kelama çirkinliklerini bulaştıranlar insan olmanın uzağındadır... İnsan emaneti sahiplendiği ölçüde Cennete ehil hale gelir daha ötesinde Allah'ın halifesi olur yeryüzünde... Yoksa dünyanın ilerisinde hesaba inanmayan, iyilik ve fenalığın karşılığı olup olmadığı hakkında kafa yormamış birinin hayatı da sözü de israf edeceği aşikârdır...
     Söz demişken, kendilerini söz bahçesinin bülbülü görenlere bir gün bunun da yetmeyeceği bizzat bahçenin kendisi olmaya karar verecekleri günlerin geleceğinden korkuyorum! Ya siz?