Kendi değerimin farkında mıyım acaba? Bir değerim yok mu yoksa? Değer yargılarım insani olmaktan uzaklaşıyor mu? Sessizlik... Karanlıkla iç içe... Biraz tedirgin edici olsa da... Huzur ah huzur neden yalnızlığın otağındasın... Yalnızlık gerçekte mümkün değilken... Bu kafa ve bu yürekle yalnız kalmam mümkün mü? Düşünmek yaşamamın olmazsa olmazı... Kimseyi bulamazsam kendimle konuşurum... İşte boğazıma gelip düğümleniyor sözcükler... Söyleyecek ne kadar çok şey var... Oysa suskunluk denizinin kıyılarında mutluluk... Hiç kimse olarak gezmeliyim şehri, her şeyi görmenin yolu bu... Öyle gezdim senelerdir,  şelaleden dökülen ak köpüklü sulara karıştım, bol oksijeni çektim ciğerlerime... İnsanın umudunu asla kaybetmediği yerlerdi oraları... Sonbahar daha bir güzeldi... Dallarını terk eden yaprakların sarı, kırmızıya çalan rengi günbatımına karışarak şairane bir tablo haline gelirdi... Bunun bir getirisi yoktu “homo ekonomist” kafaya ancak hayatın maddi şeylerin ötesinde yaşanan yanıydı tabiatımıza uygun olan... Bu çelişki bir açmaza götürüyordu beni... Ne yazık ki gerçek dünya değildi yaşanan... Kendi yaptıklarımla değil başkalarının hayatları ile doldurulup boşalttığım kafam bir de vitrinlerin kara deliklerine düşünce burnumun ucunu görmekten uzak hale geliyordum... Bu koşuşturmadan kendi gerçekliğime dönmeyi başarabilirsem başımı kaldırıp göğe bakardım ve sonra dağlara, nehirlere derken bağlara bahçelere çevirirdim gözümü ilk defa gördüğüm ne kadar fazla şey olduğunu hayretle fark ediyordum... Mutluluğun resminin parayla çizildiğine o kadar kendimi inandırmıştım ki adeta parayla çalışan makinelere benzemeye başlamıştım. Aralığın şu soğuk gecesinde bu kadar parlak yıldızlarla dolu bir göğün altında, şehrin silueti Binbir Gece Masalları'ndan süzülmüşçesine sanki Şehrazat'ın dilinden zalimlerin yüreğini sabahın ilk ışıklarından önce yumuşatmak için insanlığa kendini anlatıyordu... Susmamak için yazmam gerekiyordu... Hayatımın yazgısı yazmaktı... Kimin için diye düşünmeden, neye yarayacağını bilmeden yazmak yazmak...

       O kadar uğraşıp didindikten sonra bir şeyleri değiştireceğime inanmak ne kadar da safdillikti... Hiç kimseyi ve hiçbir şeyi değiştirmek mümkün değildi cancağızım... Olan şey kendimi değiştirmekti sadece, cebindeki çakıl taşlarını ellerimdeki zümrütten kıymetli görenlere sonunda haklısınız demekti yaşamak... Evet, aynen buydu işte... Ömür bir şekilde geçiyordu yanlış olan oydu ki ömrümü doldurmaya, daha nitelikli yaşamaya odaklanan yanım dünyayı geziyor, yiyor, içiyor, alıyor, veriyor sürekli tüketiyordu ancak sorunun ve çözümün kendimi tanımaktan geçtiğini bilmemi istemiyordu... E bir tek sen mi biliyordun diyecektin cancağızım... Biliyordum hatta emindim demek gelse bile içimden bunu dememi engelliyordu bunun şuurunda olmam... Bittiğini düşündüğüm yollar garip bir şekilde hatta anlayamadığım bir biçimde yeniden başlıyordu... Karanlık her zaman aynı dert, endişe gibi misafirdi hayatımda... Sonunda sabah oluyordu ve gün yüreğimi aydınlatıyordu, rüzgâr saçlarımı savuruyordu ve içimde yeni baharlar çiçek çiçek açıyordu cancağızım... Dünyayı yalan bilmem ve yalana her seferinde inanmam hayatı yaşanır kılan şeydi aslında... Ahh annem ne kadar uzak bir yıldızın ışığıydın ya da o yıldızın ışığıyla geliyordun gözlerime, oradan aklıma ve kalbime doluyordun... Ulaşılmaz yerlerde iken nasıl bu kadar içimde olabiliyordun, şehrin caddeleri, sokakları hatta şu ağaçlar ve rüzgârda raks eden güz yaprakları her şey evet cümle âlem nasıl seni yüreğimde ve yanımda hissedince mana kazanıyordu... Bunu anlayabiliyor muydun cancağızım? Eski evlerin bir ruhu vardı sanki bahçeleriyle, çiçekleri ve ağaçları ile kuşların şakıması eksik olmazdı cancağızım... Karadutun üzerinde uyuyan çocuklar bile olurdu Esentepe'de... Ben de sana benzemeye başladım cancağızım, başkalarından bekler oldum erdemli insan olmalarını, oysa kendi içimde kemale ermeliydim... Kurmak istediğim dünyayı önce benliğimde kurmalıydım...