Durmaksızın ve amaçsızca koştum...
          
         Hiç yorulmadım ya da farkına bile varmadım.  Komşularımın arabalarının üzerine yaprakları döküldüğünden bahisle kıydıkları veya kıyılmasına neden oldukları çınar ağacının yanından o kadar hızlı geçtim ki sürüyle kuş çınarın üzerinden büyük bir gürültüyle havalandı... O çınarla beraber kuşlar da hayatımdan çıktı... Yok, ben buna izin veremezdim vermedim koşmam bu yüzden...

Şairane bir duruş sergiledim. Ne yazık ki yetişemedim yer ayağımın altından kayıp gitti, gök başımın üzerinden çekildi adeta... Dünyanın doğallığını resimlerde görmek zorunda kaldım. Bozulan ve dengesini kaybeden dünyanın insana yansımasına yetişmek ve insanca tavır takınmayı öğretmek, bana göre bu mümkün olmasa da, göstermek için koştum sürekli koştum.... Kafalar bulandı, yürekler hissizleşti... Yetişebilirsen yetiş artık yazık oldu... Yetişemedim...

Işığı ilk gören de bendim karanlığı ilk sezen de... Gözlerimdeki yakamozları şiir nehrinin coşkusuna katarak çoğalttım, içimin derinliğinde inciler aradım... Kopyalamadım, yapıştırmadım...

Kendi yangınımdan kalan külleri savurdum rüzgâra... Sonra da o rüzgârın arkasından koştum, koştum... Şiirim, saçlarıma dökülen o küllerin kalan sıcaklığından doğdu... Artık ne kaldıysa...