Şeyhi tarafından mesnevi türünde kaleme alınan Harnâme ’ye bayılırım... Boynuz umanlar ya kulaktan ya kuyruktan ya da her ikisinden de olur o günden beri... Şeyhi ‘den önce böyle bir durumu yaşayanlar daha talihsiz gelir bana... Durumlarını anlatabilecek ifadelerden en azından biri noksandır hayatlarında...

Sanatçı; şairdir, yazardır, öyküleyendir, deneyendir, resmedendir, eleştirendir ve eleştirisini dilin imkânlarını kullanarak yazılı olarak yapandır... Bunu yaparken kendini arayandır, kendini bulma yolunda attığı adımların insanlığa katkısının farkında olandır... Sanatçı hayatın sınırlarını genişleten değil midir aynı zamanda?

Günümüzde sanatın kültürden ayrı düşünüldüğünü başka görenler de vardır herhalde... Kalburun üstünde hep geçmiş kalmaktadır, bugün de gelecekte hatırlanacaktır… Bu düşünce ile hangi tarla sürülse sonuç Harnâme ’deki gibi olacaktır... Varsın sanatın yeşermesine zemin olacak vasat olmasın gönül bahçemize sevgi tohumlarını serpeceğiz biz… Yunus, Mevlana öyle yapmadı mı asırlar öncesinde ve hala taptaze değiller mi yüreğimizde?

Evliya Çelebi, şefaat dileyeceği yerde sehven "Seyahat Ya Resulallah" deyip yollara düşmüş ya biz de en azından hayatımızın seyyahı olamaz mıyız? Her birimizin payına bir seyahatname yazmak düşmez mi? Ben seyahatnamemi şiir diliyle kaleme alıyorum ve almaya devam edeceğim...

Tanınmak ya da bilinmek için değil bizden sonrasına dünyamızı taşımak için yazmalıyız... Çünkü bizim dünyamız inancımızla, bayrağımızla, toprağımızla, çilekeş hayatımızla, sevgi dolu yüreğimizle örülü değil mi?

Şöhretin kimseye faydası yoktur ve sanatçıyı da bitirir. Ancak nerede sanata ve sanatçıya destek olacak bir mahfil varsa orada yine Şeyhi diliyle söylersek “Nûh Peygamber’ün gemisinde ol, Virmiş İblîse kuyruğıyla yol” nev’inden birileri de bulunuyor…

Olsun Bâkî kalan bu kubbede, ne gemi ne de gemiye binenler, hoş bir sadâ imiş... Ruhun şad olsun Bâkî…