Herkes en sevdiği şarkı ile ölür bu dünyada…

 İlahi ses çınlar. Savaş besteleri yürek dağlar. Mutluluk şarkıları törenlerde çalar. Cenazeler ağıt yakar. Bayraklar marşlarla göndere çıkar…

 Müziğin varlığı duygunun her şeklinde duyulur. Peki, müzik nedir?

     İlk insandan günümüze medenileştirilerek gelmiş bu yabani ses insan ruhunun gıdasıdır. Aynı zamanda da şifadır. Müzik bizlere doğanın en büyük armağanıdır. Dünyanın hükmüne vahşilik eden insanoğlu müziği matematiğin notalarına büründürüp, sesi duygularla buluşturmuştur. Müzik duygularımızın kendi kendimize yansıttığı en dürüst halidir.

        Şarkılar… Şarkılar…  Şarkılar…

        ‘’Ah dönülmez akşamın ufkundayız.   

         Vakit çok geç’’ demiş Yahya Kemal Beyatlı.

          ‘’Ben genç olmanın ne olduğunu bilirim (I know what it is to be young)

            Ama sen yaşlı olmak ne demektir bilemezsin’’ diyeren Orson Welles şarkısını söyler

          Müziği gökle toprak arasında bir ahenge benzeten Konfüçyus notaları mistik şekli ile anlatmıştır.

    Martin Luther’in ‘’müzik dünyaya hükmeder’’ sözü ise müziğin evrenselliğini gösterir. Çünkü müzik evrende dünyanın tek ortak dilidir. Birleştiricidir. Bazen de ötekileştirir. Kitlelerin silahıdır.  

    Peki, müzik gerçekten de ruhun gıdası mıdır? İyileştirici midir? Buna kim hayır diyebilir?

             Ulu önder Atatürk, sayısız şehit verdiğimiz dumanlı dağlarına bakarken en sevdiği şarkıyı  hüzünle dinler. ‘’ bir ataş ver cigaramı yakayım.’’ Der…  Dumanların tüttüğü isli tepeler bu şarkı ile onun kazandığı zaferlere gülümser. Hepimizin kendi acı ve sevincini paylaştığı an ve anlarda dinlediğimiz şarkılar gibi…

     Sevgisiz bir dünyanın imkansızlığı gibi dünyanın müziksiz olması da imkansızdır.